Het is herfst. En dat is voor mij de tijd van slow cooking. Stoofpeertjes, pruttelpotjes, draadjesvlees (kan ook van jack fruit). Hoewel, met de energieprijzen van nu wordt het misschien wel tijd voor de aanschaf van een snelkookpan. Terwijl ik de pan op het vuur zet en de boter smelt, vlees aanbraadt en vervolgens start met sudderen, lees ik de krant.
De kabinetsformatie lijkt uit het slop te komen. Na ruim een half jaar worden er concrete stappen gezet en gaan we het eindelijk beleven. Een nieuwe regering. Soort van, want heel veel zal er wel niet veranderen nu dezelfde partijen weer verdergaan. Hoe dan ook, het werd hoog tijd, dat er een doorbraak kwam. We waren het allemaal wel een beetje zat, dat getreuzel.
Die doorbraak kwam ook in mijn bedrijf. Ik sloot me aan bij Hoogbegaafd in Bedrijf en begeleid onder hun supervisie een cliënte in een traject gedurende het komende half jaar. Hartstikke tof. In diezelfde week kwam er ook een aanvraag voor een analyse van een particulier. Diens werkgever betaalt, dus wie weet, mag ik dromen van meer. Ik ben er nog niet natuurlijk, maar het geeft wel een energieboost en hoop.
Soms gebeurt dat, dat er eindeloos dingen sudderen, als draadjesvlees op een laag pitje. Wachtend op een hoger vuurtje, of gewoon, tot het gaar is. Dus roer ik in de pan, herschik het vlees, draai het om. Bedenk wat ik erbij wil eten en bereid ook dat voor. Op enig moment is het dan toch gaar. Tot dan is het een spagaat tussen afwachten en in actie komen. In die fase is het moeilijk en zo nodig om geduld te bewaren en in jezelf te blijven geloven.
Wat suddert er in jouw pan? Ben je toe aan een volgende stap? Heb je knopen om door te hakken? Nieuwsgierig als ik ben, hoop ik dat je dat wilt vertellen. Waar ga jij actie op ondernemen en wat laat je nog even sudderen? Wel in het vertrouwen dat het goed komt hè, niet vanuit een ‘laat maar’-houding! Wil je het delen, hieronder in de reacties?
De kabinetsformatie lijkt uit het slop te komen. Na ruim een half jaar worden er concrete stappen gezet en gaan we het eindelijk beleven. Een nieuwe regering. Soort van, want heel veel zal er wel niet veranderen nu dezelfde partijen weer verdergaan. Hoe dan ook, het werd hoog tijd, dat er een doorbraak kwam. We waren het allemaal wel een beetje zat, dat getreuzel.
Die doorbraak kwam ook in mijn bedrijf. Ik sloot me aan bij Hoogbegaafd in Bedrijf en begeleid onder hun supervisie een cliënte in een traject gedurende het komende half jaar. Hartstikke tof. In diezelfde week kwam er ook een aanvraag voor een analyse van een particulier. Diens werkgever betaalt, dus wie weet, mag ik dromen van meer. Ik ben er nog niet natuurlijk, maar het geeft wel een energieboost en hoop.
Soms gebeurt dat, dat er eindeloos dingen sudderen, als draadjesvlees op een laag pitje. Wachtend op een hoger vuurtje, of gewoon, tot het gaar is. Dus roer ik in de pan, herschik het vlees, draai het om. Bedenk wat ik erbij wil eten en bereid ook dat voor. Op enig moment is het dan toch gaar. Tot dan is het een spagaat tussen afwachten en in actie komen. In die fase is het moeilijk en zo nodig om geduld te bewaren en in jezelf te blijven geloven.
Wat suddert er in jouw pan? Ben je toe aan een volgende stap? Heb je knopen om door te hakken? Nieuwsgierig als ik ben, hoop ik dat je dat wilt vertellen. Waar ga jij actie op ondernemen en wat laat je nog even sudderen? Wel in het vertrouwen dat het goed komt hè, niet vanuit een ‘laat maar’-houding! Wil je het delen, hieronder in de reacties?